Moskou-kedengkedeng-Tashkent

Hoi lieve lezers en lezeressen,

Het is siësta-tijd in Tashkent voor ons. Dat mag ook wel, buiten brandt de zon en is het 40 graden. Hier in het hotel Uzbekistan blaast de airco.

Ik was met mijn vorige verhaal gebleven in Moskou. Daar hebben we onder meer het Pushkin-museum bezocht. Prachtige schilderijen uit de 19de en 20ste Eeuw. Veel Van Gogh, Monet, Picasso, Degas en wie niet meer. Ondank zoeken konden we de afdeling met 17de Eeuwse Nederlandse en Vlaamse schilders niet vinden (onder meer zelfportretten van Rembrandt). Later bleek dat we een gebouw gemist hadden. Maar ja, niemand spreekt Engels en bordjes zijn ook in het Russisch.

Dat niet-Engels spreken in Moskou is opvallend. Ook in toeristische delen kijkt iedereen, inclusief receptionistes van hotels en bediening in de horeca je glazig aan bij een Engelse vraag. Daar is nog niets veranderd ten opzichte van vier jaar geleden. Er is ook niets veranderd in de vriendelijkheid: wat een stelletje onbehouwen horken.

Wat wel veranderd is, is het zichtbare alcoholisme. 4 jaar geleden zag je overal bezopen types in verschillende stadia van omvallen. Nu zie je dat nauwelijks meer, De prijs van alcohol is fors gestegen en alcoholverkoop is gereguleerd. En in reactie op Bert: we hebben de wodka laten staan.

Van vrijdagavond tot gisteravond hebben we 3 dagen in de trein van Moskou naar Tashkent gezeten: geweldig. De trein reed 35 uur door Rusland, 33 uur door Kazachtstan en het laatste uur door Uzbekistan. We hadden de mazzel dat we de gehele reis met z'n 3-en in een 4-persoonscoupé hebben verbleven. Dat geeft meer ruimte. In de trein waren nauwelijks Westerlingen: een Engels gezin naast ons en nog twee anderen.Een heel verschil met de Trans-Mongolië-express.

Het was een geweldige cadans. Naar buiten kijken en het landschap langzaam zien veranderen. Van berkenbossen via steppe naar woestijn. Verder gelezen, een kaartspel gespeeld, gemijmerd, gekletst en op eten uit geweest.

Dat eten is in de trein een belevenis op zich. We hadden wat instant-spullen meegenomen. Verder kwam er regelmatrig iemand langs met drank, pasteitjes en het nationale gerecht van Oezbekistan: plov. Van die plov hebben we de 1ste avond de hoofdmaaltijd gemaakt. De 2de avond wilden we wel wat anders en togen welgemutst naar het restauratie-rijtuig. Daar hadden ze nog één gerecht. U raadt het al: plov.
Tijdens de regelmatige stops op stations (de trein stopte een keer of 5 per dag 20 minuten) was het zaak om bijvoeding te scoren: fruit, bier, kefir, onduidelijke broodjes, eieren etc.

Op de stations mag je niet fotograferen. Daar trokken we ons niet zoveel vanaan. Een dienstklopper (die me er ook al eens op gewezen had dat bier drinken in de coupé niet was toegestaan en achtervolgd werd door een man die bier verkocht) meldde dat ik mijn laatstgenomen foto moest deleten. Na een hoop discussie heb ik dat gedaan. Elly maakte nog een mooie foto van dienstklopper en mij in volle discussie.

De grensovergangen kostten vooral veel tijd. Veel bureaucratie, mooie stempels en indrukwekkende petten. In Tashkent bleek dat de douane toch niet zo goed gecontroleerd had: overal kwamen geweldige tassen met onduidelijke inhoud vandaan.

In Tashkent werden we naar ons hotel gebracht. Een enorme hotel uit de Sovjet periode maar kennelijk onlangs grondig opgeknapt. Het is nu akelig luxe.

Vanochtend na het ontbijt op pad geweest: een enorme markt waar werkelijk van alles te koop is. Prachtige Ooserse sfeer. Heerlijke shashlik gegeten. Ook nog naar een museum geweest met (naar verluid) de oudste Koran ter wereld.

Nog even een verhaal over het Oezbeekse geld. Voor 1 euro krijg je bij de bank 2000 sum. Het grootste bankbiljet dat er is bedraagt 1000 sum. Daarnaast zijn er biljetten van 100, 200 en 500 sum. We hebben dus een centimeter of 8 aan bankbiljetten verdeeld over alle zakken.

Zoals je begrijpt gaat het ons goed. Morgen vliegen we naar het Westen van Oezbekistan en we gaan dan de zijderoute-steden langs. Ik meld me wel weer.

Hartelijke groet ook van Elly en Bertil,

Gert