een eind aan drie weken Japan
Door: Gert
Blijf op de hoogte en volg Gert
14 Augustus 2014 | Japan, Tokio
Ha lezer,
Het is 9 uur in de ochtend en we zitten in een saai airport-hotel in Tokyo. Over een uur vertrekt de shuttle naar de terminal en dan zijn we via Moskou aan het eind van de dasg weer in Nederland. Dat wordt een lange zit.
Ik was gebleven in Hiroshima. We zijn daar, na het bezoeken van de atoombom-memorials naar een klein eiland geweest waar het weer stikte van de tempels. Vervolgens zijn we naar Nagasaki geweest. Ook daar hebben we een atoombommuseum en vredesparken bezocht. Maar daar was ook de reconstructie van het voormalige Nederlandse eilandje Dejima erg interessant. Het enige contact tussen Japan en de rest van de wereld verliep bijna 200 jaar via dat kleine eilandje.
Daarna zijn we het Zuidelijkste eiland van Japan, Kyushu dwars overgestoken om terecht te komen in Beppu. Daar zijn, zoals op meer plaatsen in Japan, veel warmwaterbronnen. Het stoomt overal en er zijn veel badhuizen, zogenaamde onsens, waar je in het warme water heerlijk kunt ontspannen. Wij zijn naar een van deze opnsens geweest waar ze zowel op het dames- als het herendeel 8 of 9 verschillende baden hadden. Prachtig. Ook in het hotel waar we zaten hadden ze warmwaterbaden op de 6de en 7de verdieping. Een van die baden was in de buitenlucht. En aangezien de voorbodes van de tyfoon er aan zaten te komen betekende dat in forse wind en stromende regen aangenaam verpozen in een warm bad.
Daarna zijn we naar Kobe gegaan; in 1995 vielen daar bij een aarbeving 5000 doden maar daar zie je niets meer van. Daar hebben we de tyfoon uitgezeten. Al dagen was de komst van de tyfoon hot-news op het Japanse journaal. In tv-programma's was een kadertje opgenomen waar de laatste stand van zaken op een kaartje stond. Het waaide al een paar dagen hard. Maar om een uur of 10 s ochtends begon het plotseling ongelofelijk hard te hozen en te waaien. We zaten in een enorm shoppingmall annex hotel complex waardoor je binnen met uitzicht op de tyfoon kon rondlopen. Er ontstonden overal lekkages, roltrappen werden afgesloten etc. Na een uur of drie was het spektakel voorbij en kon de schade opgenomen worden. Dat viel in Kobe nogal mee. Weliswaar zaten we bijna in het centrum van de tyfoon maar die was al wat afgezwakt omdat een eiland voor de kust de volle laag gehad had. Daar viel een meter regen en er zijn ook 9 doden gevallen. Geheel tegen de Japanse gewoonte in reden er daarna een paar uur nauwelijks treinen maar uiteindelijk zijn we eind van de middag toch in Kyoto aangeland.
In Kyoto hebben we nog een dag uitstapjes gemaakt naar plaatsen in de omgeving en we zijn daarna via Takayama, een plaats met veel oorspronkelijke houten huizen in de Japanse Alpen gisteren weer in Tokyo aangekomen.
Japan blijft bijzonder, ik schreef daar al eerder over. Het is een enorm geordend land. Er is geen papiertje op de grond te bekennen (en er zijn zo ongeveer nergens prullenbakken, iedereen neemt zijn afval gewoon mee). Een stoplicht op rood betekent hier stoppen, ook door voetgangers en zelfs als er in geen velden of wegen iets aankomt. De openbare toiletten zijn brandschoon en alom aanwezig. Mensen zijn buitengewoon beleefd en vriendelijk en willen je graag helpen (al is het praktische nut niet altijd bewezen).
De trein is zo ongeveer een metafoor van hoe het er in Japan aan toegaat. Op het traject Osaka-Tokyo een afstand van 550 kilometer rijden overdag zo'n 12 treinen per uur. Die doen er een uur of drie over en rijden allemaal stipt op de seconde op tijd. OP het perron is veel personeel in de weer om het publiek in goede banen te leiden. Dat is overigens niet nodig want iedereen staat keurig in de rij op de aangewezen plaats om in te stappen. Maar ook op een leeg perron staat het personeel nog met vlaggetjes te zwaaien om het mogelijk in aantocht zijnde publiek op hun verantwoordelijkheden te wijzen. En tenslotte staat het zo in de functieomschrijving.
Eenmaal in de trein wordt je door een mevrouw welkom geheten met een tissue om je handen te reinigen. Dezelfde mevrouw komt vervolgens ongeveer elke 10 minuten langs met een karretje met eten en drank. Over dat eten hoef je al helemaal niet in te zitten want ieder station kent een hele reeks van winkels die de meest fantastische gerechten verkopen in zogenaamde bento-boxen. Voor de ouderen onder ons: dat is een soort lunchtrommeltje zoals je die voor de komst van de cateringbedrijven meenam naar je werk. Hier zitten er echter geen broodjes met leverpastei en een appeltje in maar heerlijke kleine Japanse hapjes. Vaak iets met sushi maar ook andere gerechtjes.
We hebben ongeveer 5000 kilometer in de trein gezeten maar het heeft geen moment verveeld. Van de fenomenale shinkansen tot het meest lullige boemeltje: het zijn allemaal mooie ervaringen.
Hartelijke groet
Gert
Het is 9 uur in de ochtend en we zitten in een saai airport-hotel in Tokyo. Over een uur vertrekt de shuttle naar de terminal en dan zijn we via Moskou aan het eind van de dasg weer in Nederland. Dat wordt een lange zit.
Ik was gebleven in Hiroshima. We zijn daar, na het bezoeken van de atoombom-memorials naar een klein eiland geweest waar het weer stikte van de tempels. Vervolgens zijn we naar Nagasaki geweest. Ook daar hebben we een atoombommuseum en vredesparken bezocht. Maar daar was ook de reconstructie van het voormalige Nederlandse eilandje Dejima erg interessant. Het enige contact tussen Japan en de rest van de wereld verliep bijna 200 jaar via dat kleine eilandje.
Daarna zijn we het Zuidelijkste eiland van Japan, Kyushu dwars overgestoken om terecht te komen in Beppu. Daar zijn, zoals op meer plaatsen in Japan, veel warmwaterbronnen. Het stoomt overal en er zijn veel badhuizen, zogenaamde onsens, waar je in het warme water heerlijk kunt ontspannen. Wij zijn naar een van deze opnsens geweest waar ze zowel op het dames- als het herendeel 8 of 9 verschillende baden hadden. Prachtig. Ook in het hotel waar we zaten hadden ze warmwaterbaden op de 6de en 7de verdieping. Een van die baden was in de buitenlucht. En aangezien de voorbodes van de tyfoon er aan zaten te komen betekende dat in forse wind en stromende regen aangenaam verpozen in een warm bad.
Daarna zijn we naar Kobe gegaan; in 1995 vielen daar bij een aarbeving 5000 doden maar daar zie je niets meer van. Daar hebben we de tyfoon uitgezeten. Al dagen was de komst van de tyfoon hot-news op het Japanse journaal. In tv-programma's was een kadertje opgenomen waar de laatste stand van zaken op een kaartje stond. Het waaide al een paar dagen hard. Maar om een uur of 10 s ochtends begon het plotseling ongelofelijk hard te hozen en te waaien. We zaten in een enorm shoppingmall annex hotel complex waardoor je binnen met uitzicht op de tyfoon kon rondlopen. Er ontstonden overal lekkages, roltrappen werden afgesloten etc. Na een uur of drie was het spektakel voorbij en kon de schade opgenomen worden. Dat viel in Kobe nogal mee. Weliswaar zaten we bijna in het centrum van de tyfoon maar die was al wat afgezwakt omdat een eiland voor de kust de volle laag gehad had. Daar viel een meter regen en er zijn ook 9 doden gevallen. Geheel tegen de Japanse gewoonte in reden er daarna een paar uur nauwelijks treinen maar uiteindelijk zijn we eind van de middag toch in Kyoto aangeland.
In Kyoto hebben we nog een dag uitstapjes gemaakt naar plaatsen in de omgeving en we zijn daarna via Takayama, een plaats met veel oorspronkelijke houten huizen in de Japanse Alpen gisteren weer in Tokyo aangekomen.
Japan blijft bijzonder, ik schreef daar al eerder over. Het is een enorm geordend land. Er is geen papiertje op de grond te bekennen (en er zijn zo ongeveer nergens prullenbakken, iedereen neemt zijn afval gewoon mee). Een stoplicht op rood betekent hier stoppen, ook door voetgangers en zelfs als er in geen velden of wegen iets aankomt. De openbare toiletten zijn brandschoon en alom aanwezig. Mensen zijn buitengewoon beleefd en vriendelijk en willen je graag helpen (al is het praktische nut niet altijd bewezen).
De trein is zo ongeveer een metafoor van hoe het er in Japan aan toegaat. Op het traject Osaka-Tokyo een afstand van 550 kilometer rijden overdag zo'n 12 treinen per uur. Die doen er een uur of drie over en rijden allemaal stipt op de seconde op tijd. OP het perron is veel personeel in de weer om het publiek in goede banen te leiden. Dat is overigens niet nodig want iedereen staat keurig in de rij op de aangewezen plaats om in te stappen. Maar ook op een leeg perron staat het personeel nog met vlaggetjes te zwaaien om het mogelijk in aantocht zijnde publiek op hun verantwoordelijkheden te wijzen. En tenslotte staat het zo in de functieomschrijving.
Eenmaal in de trein wordt je door een mevrouw welkom geheten met een tissue om je handen te reinigen. Dezelfde mevrouw komt vervolgens ongeveer elke 10 minuten langs met een karretje met eten en drank. Over dat eten hoef je al helemaal niet in te zitten want ieder station kent een hele reeks van winkels die de meest fantastische gerechten verkopen in zogenaamde bento-boxen. Voor de ouderen onder ons: dat is een soort lunchtrommeltje zoals je die voor de komst van de cateringbedrijven meenam naar je werk. Hier zitten er echter geen broodjes met leverpastei en een appeltje in maar heerlijke kleine Japanse hapjes. Vaak iets met sushi maar ook andere gerechtjes.
We hebben ongeveer 5000 kilometer in de trein gezeten maar het heeft geen moment verveeld. Van de fenomenale shinkansen tot het meest lullige boemeltje: het zijn allemaal mooie ervaringen.
Hartelijke groet
Gert
-
14 Augustus 2014 - 02:47
Klaartje:
Prachtig verslag, Gert, en een prachtige indrukwekkende reis, zo te lezen! Goede terugtocht! -
15 Augustus 2014 - 16:52
Ria:
Enne, je hebt vast wel uitgebreide draaiboeken over het spoornet in Japan meegekregen. Bij de NS zullen ze er heel blij mee zijn en de treinreizigers zullen je eeuwig dankbaar blijven :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
